Ik heb er geen flauw benul van in welke mate de Egyptische zangeres, die we hier leerden kennen via haar deelname aan de eerste twee platen va het geweldige “The Nile Project” intussen een algemeen bekende naam is geworden. Dat zou nochtans kunnen en zelfs moeten: haar “Turning Back”-CD van een jaar of vier geleden had daar zeker moeten kunnen toe bijdragen. Hoe het ook zij, voor haar nieuwe plaat kwam de zangeres terecht bij het Noorse Kirkelig Kulturverksted en die naam is ongetwijfeld een heus kwaliteitslabel.

De nieuwe plaat laat een zangeres horen, die nogal resoluut een andere weg inslaat dan de eerder pop-gerichte werk dat we van haar kennen en dat haar de voorbije jaren een heuse supersterstatus heeft opgeleverd. Dina maakte deze plaat -eigenlijk is het een soort mini-album met slecht één track, onderverdeeld in zeven hoofdstukjes zo goed als helemaal in haar eentje rond één thema: treinen. Ze verzamelde allerhande trein- en stationsgeluiden, bewerkte die vaak elektronisch en gebruikt dat raamwerk als basis voor de zeven verhalen, die deze soundscape de nodige body geven.

Die body bestaat uit een afwisseling van al dan niet vermeende ervaringen in het onbewuste, de droom, en in het bewuste, de trein en het is een bijzonder boeiend verhaal geworden. Dat mag ik zeggen, omdat het inlegblaadje van de CD de vertaling van de teksten uit het Arabisch naar het Engels bevat. De stem van Dina, die blijft natuurlijk haar voornaamste troef: die is zo soepel, zo wendbaar en zo aangenaam om beluisteren, dat je haar desnoods de halve Koran kunt laten zingen en dat nog mooi zult vinden.

Dromerige, wat zweverige tracks, gebaseerd op bewerkte treingeluiden…het is heel onverwacht als je ’t leest, maar zodra je de plaat draait, wordt meteen heel veel duidelijk: je gaat met de zangeres mee op reis, al weet je niet meteen waar vandaan noch waarheen. Het ritme van de trein laat je mee doezelen en zet je als vanzelf in sluimerstand, een heel aangenaam gevoel, als u het mij vraagt, met dien verstande dat het ontwaken achteraf alles behalve ontnuchterend werkt.

Een heel moedige, verrassende en vooral innemende plaat van een artieste die er niet voor terugschrikt om de vertrouwde paden te verlaten. Daar kunnen we alleen maar blij om zijn, zeker als het resultaat zo hartveroverend is als deze “Slumber”.

(Dani Heyvaert)